Jarosław S zaprzestał wnoszenia opłat do Stowarzyszenia Zbiorowego Zarządzania Prawami Autorskimi Twórców Dzieł Naukowych i Technicznych K utrzymując, że nie jest zobowiązany do uiszczania opłaty reprograficznej i doręczania zestawień rozliczeniowych sprowadzanych do Polski urządzeń, gdyż nie jest ani ich producentem, ani importerem, wskazanym w art. 20 ust. 1 pkt 2 Pr. aut., a udzielenie żądanych informacji naruszyłoby tajemnicę przedsiębiorstwa.
Pozwany zarzucił naruszenie art. 105 ust. 2 w związku z art. 20 ust. 1 oraz z art. 23 ust. 1 Pr. aut., a także w związku z art. 5 ust. 2 lit. a) dyrektywy nr 2001/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. w sprawie harmonizacji niektórych aspektów praw autorskich i pokrewnych w społeczeństwie informacyjnym (Dz.Urz. UE L 167 z dnia 22 czerwca 2001 r., s. 10, dalej jako dyrektywa 2001/29/WE), poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że roszczenie informacyjne organizacji zbiorowego zarządzania obejmuje również prawo do żądania informacji o sprowadzonych do Polski urządzeniach reprograficznych, sprzedanych podmiotom, którym nie przysługuje prawo do korzystania z nich w zakresie własnego użytku osobistego. Pozwany wniósł o zmianę wyroku i oddalenie powództwa w całości, względnie o jego uchylenie i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.
W dniu 26 października 2011 r. (sygn. akt III CZP 61/11) Sąd podjął uchwałę.
Sąd dostrzegł istotny problem prawny, dotyczący zakresu obowiązku informacyjnego określonego w art. 105 ust. 2 Pr. aut., a prawidłowe rozstrzygnięcie o roszczeniu na podstawie tego przepisu nie jest możliwe bez ustalenia właściwej wykładni art. 20 ust. 1 pkt 2 Pr. aut. Wynika to z obciążenia pozwanego obowiązkiem informacyjnym tylko w zakresie niezbędnym do określenia opłaty, należnej na rzecz organizacji zbiorowego zarządzania, brak jest natomiast podstawy do żądania informacji o transakcjach, od których pozwany nie ma obowiązku uiszczania opłaty reprograficznej
Wykładnia przepisu nie może abstrahować w ogóle od jego brzmienia i poprzez interpretację celowościową i częściowo systemową prowadzić do rozumienia przepisu w zupełnej niezgodzie z tym brzmieniem. Przepis zaś stanowi wyraźnie o producentach i importerach urządzeń reprograficznych, przewidując w zgodzie w postanowieniami późniejszej w czasie dyrektywy 2001/29/WE możliwość nieodpłatnego korzystania z urządzeń reprograficznych do użytku osobistego, rekompensując straty autorów i twórców opłatą należną tylko od producentów i importerów. Wskazanie producentów i importerów jest o tyle racjonalne, o ile jak wykazał powód, tylko w stosunku do tych dwóch podmiotów można uchwycić moment, w którym daje się określić obowiązek opłaty od zindywidualizowanych urządzeń, np. numerem egzemplarza lub fakturą.
Ze względu na okoliczności konkretnej sprawy Sąd Najwyższy nie rozpatrywał w tym wyroku kwestii, ani czy obowiązek uiszczenia opłaty obciąża tylko producentów i importerów urządzeń ogólnie zwanych reprograficznymi, czy także innych sprzedawców, ani, czy obowiązek ten obciąża tylko te podmioty, które zbywają wyprodukowane lub importowane urządzenia bezpośrednio na rzecz osób, uprawnionych do korzystania z odbitek dzieł autorskich w celu osobistym
Pozwany w niniejszej sprawie podważył swój obowiązek wnoszenia opłaty powodowi z tej właśnie przyczyny, że nie sprzedaje urządzeń bezpośrednio podmiotom, które miałyby korzystać z kopiowania dla celów osobistych.
Przyjęto założenie, że pozwanego traktuje się jako importera, sprowadzającego urządzenia z innego kraju, niezależnie od zniesienia granic celnych wewnątrz Unii Europejskiej.
Na gruncie obecnego art. 20 ust. 1 pkt 2 Pr. aut. należy uznać za właściwe przyjęcie rozwiązania prostego i pewnego w realizacji, nawet jeśli jakiegoś podmiotu miałby nie objąć obowiązek opłaty, albo spoczywałby on na podmiocie (producencie lub importerze), który bezpośrednio nie zbywał urządzeń osobie wykorzystującej je do celów osobistych. Łatwo spostrzec, że opłaty nie poniesie wtedy dalszy sprzedawca, a opłata poniesiona przez producenta lub importera i tak znajdzie się w cenie płaconej przez osobę nabywającą urządzenie do użytku osobistego.
